Zapytani o napisanie recenzji wszyscy odwracaliśmy oczy. Prawdopodobnie dlatego, że
tomik do kieszonkowych nie należy. Wierszy jest dużo. „Poeta BruLionu” w tym przypadku,
chyba nie tylko oznacza przynależność wydawniczą. Odczytywane, przypominały mi rodzaj
zapisków Pana Marcina. W mojej głowie rysował się obraz poety, który otwiera swój
dziennik, notuje wersy, układa je, a na końcu oddaje do druku. A wszystko to jest jak wielkie
polowanie na zwierzynę bardzo szybką, a można by i powiedzieć, że ulotną – myśl. Jednak
interpretacja tego, co pozostaje złowione może okazać się niełatwą sztuką. Wiele tekstów
przestaje być oczywistymi i próba zrozumienia podmiotu staje się trudna, przynajmniej dla
mnie. Odniosłem wrażenie, że do odczytywania tej twórczości potrzeba albo urodzić się w
sześćdziesiątym siódmym, albo być znawcą poezji współczesnej.
Jednak jako dzielny uczeń liceum, niepoddający się na tym etapie, brnąłem dalej w
poszukiwaniu czegoś dla siebie. Skupiłem się na zabawie formą, która wszechobecna w
tomiku, okazała się być moim najczęstszym kluczem do odczytywania dzieła. Podziwiałem
jak sens wychodził znacznie poza treść, bo dostrzegałem go w doborze słów, rytmice
wiersza, a czasem jego zapisie. Okazuje się, że na przykładzie arkusza „Książeczka do
malowania” poezja może być uchwycona w obrazek, w „Parcelach” nie musi posiadać tytułu,
a w „Farszu” mogą nim być sylaby. Niektóre wiersze mogą składać się z jednego wersu, a
w innych wersy mogą składać się z jednego słowa. Natomiast te odpowiednio użyte, tak jak
w „No Logo”, mogą nadać styl, na przykład Johnny'ego Casha, któremu poświęcony jest
utwór. W innych znajdziemy wstawione fragmenty prozy, gry nawiasami, a czasem, dłuższy
od reszty przypis do wersu Mickiewicza, który wydaje się nadawać więcej sensu niż sam
wiersz. Dla Marcina Sendeckiego pomysły nie mają ograniczeń.
Na końcu, po zamknięciu okładki, spróbowałem się odnieść do całości. Doszedłem do
wniosku, że jedyne co mogę powiedzieć, to że jest intrygująca.. Nie wnosi nic, albo
wszystko. Ten paradoks powstał po przyjrzeniu się zakładce, której grafika z „Pół”
prezentuje połowę pierścieni podobnych do tych z czytanego dzieła. I jakiejkolwiek metafory
można by doszukiwać się w tym momencie, a zapewne można, spuentuję to moim innym
spostrzeżeniem, że czerwony, biały i czarny to zestawienie kolorów, które często występuje
we współczesnej kulturze „minimalizmu”.
Godne podziwu jest każde doświadczenie, które zostało przeprowadzone z wierszem, a zszyte
wszystko razem, rzeczywiście stanowi błam z mnogich skór. Pozostaje pytanie, jakie futro
może z tego uszyć czytelnik?
Szymon Wojciechowski
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz